پيش بيني نرخ ارز

تجربه­ي سه دهه­ي گذشته نشان­ده نده­ي رشد چشم­گير ادبيات نرخ ارز است. نرخ ارز يکي از مهم­ترين متغيرهاي مؤثر در نظام­هاي مالي است و پيش­بيني آن مي­تواند باعث بهبود قابل توجهي در عملکرد اين ­­گونه از نظام­ها گردد. با توجه به اهميت نرخ ارز به عنوان يک متغير مهم در اقتصاد باز، نرخ ارز به يکي از زمينه­هاي وسيع تحقيقاتي براي محققان تبديل شده است.

در ادبيات اقتصاد بين­الملل دو رويکرد نسبت به پيش ­بيني نرخ ارز وجود دارد. اول رويکرد مبتني بر نظريه اقتصادي يا رويکرد بنيادي[1] است که پيش­بيني نرخ ارز را براساس ديگر متغيرهاي اقتصادي انجام مي­دهد. دوم رويکرد تک متغيره است که فقط از رفتار گذشته نرخ ارز براي پيش ­بيني روند آتي آن استفاده مي­کند و به دليل عدم توجه به ساير متغيرهاي اقتصادي، به نام رويکرد فني[2] شهرت يافته است.

با توجه به مؤلفه­ هاي مختلف اثرگذار در انتخاب نظام ارزي بهينه براي اقتصاد، طبقه ­بندي­هاي مختلفي به لحاظ تجربي از نظام­هاي ارزي رايج در کشورهاي مختلف وجود دارد. به طور کلي، نظام­هاي ارزي رايج در اقتصاد کشورها را مي­توان در قالب چهار دسته شامل نظام­هاي ارزي شناور، نظام­هاي ارزي ميانه، نظام­هاي ارزي نرم و نظام­هاي ارزي سخت مورد بحث قرار داد. هر يک از دسته نظام­هاي ارزي مذکور از چند زير نظام ارزي تشکيل مي­شوند. هر يک از نظام­هاي ارزي مورد بحث داراي برخي مزيت­ها و معايب هستند که در اين مقاله درباره هريک توضيح داده مي شود.

در ارتباط با تحليل و مطالعه­ي مباحث نرخ ارز ديدگاه­ها و روش­هاي مختلفي مطرح شده است. در يک تقسيم­بندي کلي مي­توان اين روش­ها را به دو گروه سنتي و جديد تفکيک نمود. از روش­هاي سنتي که عمدتا تا پيش از دهه­ي 1970 مطرح گرديده­اند مي­توان به روش کشش­ها[3]، روش برابري قدرت خريد ()[4] و الگوي ماندل – فلمينگ ()[5] اشاره کرد. ديدگاه جديد ارز عمدتا مربوط به مباحث مطرح شده از دهه­ي 1970 به بعد است. روش پولي و روش تعادل پورتفوليو از مهم­ترين نظريه­ هاي جديد ارز هستند. در ادامه مقاله به اختصار به تشريح هر يک از ديدگاه­ها پرداخته مي­شود.

 منبع : مقاله پيش بيني نرخ ارز